«La tri korpogardistoj en Afriko», JenЕ‘ RejtЕ‘
La tri diversaj nacianoj Д‰e la tablo (nekalkulinte la rusan viandosalaton) interkonsiliДќis serioze. Ili sidis tie jam de frua posttagmezo kune, ili parolis tre mallaЕte, kaj kiam la proprietulo iris tien, ili subite eksilentis.
La unuokula rabisto, kiun oni konis laЕ la nomo Brigeron pere de senvalidiДќintaj policaj afiЕќoj, li estis tre vanta pro sia kulinara scio kiel drinkejestro, kaj nun li Еќtelumadis, Д‰irkaЕ la tri soldatoj, kiuj mendis la viandosalaton. Д€ar vane, la legio estas stranga loko, kie iafoje jam troviДќis ankaЕ sinjoroj, ne estas mirinde, ke ili mendas tiel bongustan manДќaДµon. Sed Brigeron sentis tie, ke li faris sian plenon.
La gastoj esprimis sian rekonon. La viandosalato estis tute bonega, kaj nek tio ŝanĝis la fakton, ke fine ili trovis en ĝi nur apenaŠuzitan meĉon.
La franco sincere dankis la proprietulon pro la bonega manĝaĵo, kiam li transdonis la petrol-sorban meĉon.
La proprietulo Дќojis pro la laЕdo kaj dankis la meД‰on, kiun li jam kredis perdita, kaj vere ne estas facile aД‰eti tiaДµon Д‰i tie.
— Vi faras la manĝaĵojn tre bongustaj, amiko mia — diris la anglo.
— Sinjoro — respondis Brigeron, la unuokula rabisto modeste, — mi lernis la kuiristan metion ĉe Levin.
Li ofte emfazis tion kaj estis fiera pri tio. Neniu sciis, kie estas la restoraciode tiu fama, eleganta Levin, sed la proprietulo de la Grand-Hotelo diris kun tiel fiera ruДќiДќo, kaj li estis tiel forta homo, ke ili ne kuraДќis demandi pli proksimajn indikojn de li, rilate Levin-on. Supozeble Д‰i-okaze lia justa indigno ne konus limon, kaj li vangofrapus la koncernulon. Cetere Д‰iu hontis, ke ili ne konis Levin-on, Д‰e kiu Brigeron lernis kuiri. Tial ili kondutis tiel, kvazaЕ ili estus konantaj lin.
Iu kaporalo diris jam eД‰ tion, kiam li laЕdis la kuiraДµon de la kantino: „TiaДµon Дќis nun mi manДќis nur Д‰e Levin.
VerЕќajne estas hontinde ne koni tian restoraciiston, kiu egalas kun la geniaj Ritz aЕ Duvall en sia metio. Do post paso de iom da tempo neniu konsideris dubinda la personon de Levin, kaj ili laЕdis Brigeront-on tiel, ke nek Levin povintus fari tion pli bone…
— Nu do, kara Brigeron, portu al ni botelon da vino, kaj lasu nin solaj.
— Ĉu vi deziras mapon? Ĝi estas farita por precizaj, militistaj celoj, sur ĝi troviĝas la garnizonoj kaj la sezonaj riveroj, ĝi nemalhaveblas okaze de fuĝo — demandis la proprietulo serveme.
— Hm… el kio vi pensas, ke ni volas fuĝi? — demandis tiu, kiu nomiĝis Pittman.
— Kiuj mendas ruĝan vinon kaj konversacia flustrante, tiuj planas fuĝon.
— Ĉu ni ne povas havi alian sekreton?
La drinkejestro montris tra la fenestro kun nepriskribebla grimaco:
— Ĉu ĉi tie?…
Varmega, flava suno bruligis el ekstere. La arbokronoj de la polvokovritaj, malgajaj palmoj pendis kiel svenintaj kapoj, preskaЕ agoniantaj, kiam malgrasa simio ekiris inter ili pigramove, polvopluvo drizelis de sur la velkantaj, glavosimilaj arbofolioj… Ekstere la araboj ruis per siaj ardaj Еќtonoj, Д‰ar Д‰i-tempo ili bakis la kesra-on por la vespermanДќo, de malproksime aЕdiДќas mallonga, trenata komando de la deЕќanДќita pikedo.
La sufoka, malbonodora aero de la drinkej preskaЕ krevadas pro la varmego, kaj zumis milio da muЕќoj.
Skeleta, maljuna arabo, kovrita per ciketroj en ekstazo de fumado de opio iafoje Еќiradas sian barbon kaj akre kriadas kiel papago.
Du Еќvitantaj soldatoj kartludas en la fono de la drinkejo kun flava vizaДќo
Ronda horloДќo sur la muro ekstertoras en Д‰iu kvaronhoro, kvazaЕ Дќi batsignalus la kvaronon, sed poste Дќi tiuj eksilentas. Дњia rusta aparato nur memoras tiujn malnovajn, bonajn tempojn, kiujn la batmekanismo precize signalis iam.
Д€u ne pravas tiu rabisto, kiu lernis la kuirarton Д‰e Levin? Kian parolindan aferon oni havas Д‰i tie, kio estas sekreto?
Malpli ol nenion: konstante la samon.
— Alortu la vinon! — diris la revema, pala kapo, nomata Francis. — Ni parolas pri familiaj aferoj, ne pri fuĝo.
La drinkejestro forrapidis kaj revenis kun la vino. Tamen li kunportis la mapon.
— AnkaŠen familiaj aferoj vi pli bone orientiĝas helpe de militista mapo. Mi esperas, ke vi havas kompason?
— Por kio?…
— Eble ĝi estos bezonata pro ia stranga, familia afero…
Tiam Leila (la araba demono) saltis mezen por amuzi la gastojn per sia dancado. Sed iu kartludanto alkriis Еќin, grincante siajn dentojn:
— Tuj ĉesu! Ni volas kartludi, maljuna sorĉistino!
Leila (la araba demono) residis malgaje en la angulon.
— Kiel vi imagas? — diris Francis, kiu havis reveman vizaĝon
— AnkaŠmin interesas tio — ekparolis Thorze, la dika usonano.
Pittman, la anglo, unue plenigis sian pipon, poste li rigardadis la mapon, fine li kapjesis kontente.
— Bone. AnkaŠvi rigardu ĝin. Al sudo, okcidento kaj oriento prezentiĝas ebloj por fuĝi. Norde Saharo estas antaŠni.
— Jes. Tie ne estas vojo.
— La sola eblo estas, ke iu saviĝu el ni, se hodiaŠvespere tri homoj fuĝos al tri direktoj. Ni aranĝos la aferon tiel, ke oni malkovru ĝin nur matene.
— Kial disiДќi, kiam ni luktis kune Дќis nun? — demandis la pala Francis mallaЕte.